Πάντα θα αναρωτιέμαι. Είναι για καλό ή όχι; Πώς γίνεται οι φίλοι που υποτίθεται είναι για να σε στηρίζουν να εντοπίζουν πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή για να σε ρίχνουν από το σκοινί στο οποίο με κίνδυνο ακροβατείς; Δε σε έφεραν αυτοί εκεί, αλλά εκείνοι σε έριξαν. Πόσο ψηλά ήταν αυτό το σκοινί και πως φτάνω πάντα μόνη εκεί; Δεν ξέρω τι βαρέθηκα περισσότερο, τη διαδρομή του να ανέβεις ή την πτώση; Και τα δυο φθείρουν. Πόσες φορές μπορεί να πεθάνει κανείς; Και πως μπορείς να ζεις ξέροντας πως αυτό ξανάρχεται; Πνίγομαι, πνίγομαι. Δεν ακούγομαι. Η φωνή χάνεται στην καθημερινή φασαρία των ανθρώπων. Μάταιη φασαρία. Ίσως και μάταιη πτώση. Πάντα σε ένα τραβηγμένο σκοινί ' άλλοτε με σιγουριά περπατώ και με κλειστά μάτια και άλλοτε αρκεί μια αναπνοή για να πέσω. Βαρέθηκα να πέφτω. Και τι με αυτό; Αν το συνειδητοποιήσω θα αλλάξει; Αν απομακρυνθώ θα αλλάξει; Δύσκολο να κρατάς τη σωστή απόσταση. Όπως καίγεσαι κοντά στη φωτιά ή στον ήλιο, έτσι καίγεσαι και κοντά σε αυτούς. Δύσκολες αποστάσεις. Παίζεις με τον κίνδυνο, όταν τους πλησιάζεις. Αλλά και όταν απομακρύνεσαι. Ποια απόσταση είναι η καλύτερη;
Δύσκολες οι αποστάσεις...
Οταν ακροβατεις στο σκοινι της σκεψης ειναι δικη σου επιλογη αν θα πεσεις η οχι.Αν αυτη η πτωση θα σε βοηθησει να σκεφτεις καλυτερα η λιγοτερα επωδυνα.Ο ι ανθρωποι που εχεις γυρω σου ειτε σε στηριζουν ειτε οχι οντως φθειρουν το σκοινι που επικινδυνα ακροβατεις.Αλλα το μαχαιρι που το κοβει το κρατας εσυ..εσυ σκεφτεσαι..εσυ επιτρέπεις..εσυ επιλεγεις..στον δικο σου κοσμο της σκεψης κανενας δεν μπορει να σε ριξει σε κενο..εσυ βρισκεις αφορμες και πεφτεις..
ΑπάντησηΔιαγραφή