Σάββατο βράδυ σε πολυτελές ξενοδοχείο της Αθήνας. Η ελληνική εταιρία μαστολογίας γιόρτασε τα 30 χρόνια διοργανώνοντας χριστουγεννιάτικο φιλανθρωπικό δείπνο. Ο κόσμος πολύς. Όλοι ντυμένοι με το μανδύα της επισημότητας και του κύρους περίμεναν την έναρξη της βραδιάς που εκτός του δείπνου περιελάμβανε επίδειξη μόδας καθώς και λαχειοφόρο αγορά με διόλου ευκαταφρόνητα δώρα. Στο βάθος οι χορηγοί και άλλοι "διάσημοι" φωτογραφίζονταν σαν αστέρες του Χόλιγουντ μέχρι τη στιγμή που με πλησιάζει ένας φωτογράφος : "Συγνώμη, μήπως ξέρετε αυτή την κυρία; " ρωτά δείχνοντας στη φωτογραφική μια γυναίκα που μόλις είχε απαθανατίσει" Λυπάμαι , δεν τη γνωρίζω "απαντώ αρχικά τρομαγμένη στην ιδέα πως πρόκειται για κάποιο γκάλοπ. Ώσπου ο φωτογράφος ρωτά μια επόμενη κυρία που έδειχνε κατατοπιστικότερη από μένα. Τότε λοιπόν ο φωτογράφος σημειώνει βιαστικά το όνομα στο μπλοκάκι του και κατευθύνεται στις υπόλοιπες "διασημότητές" του.
Οι υπέρκομψες κυρίες ρίχνουν ανιχνευτικές ματιές τριγύρω, μήπως εντοπίσουν κάτι ασυνήθιστο που δεν πρόλαβαν να επεξεργαστούν κατά την είσοδό τους στο κτίριο. Και σιγά σιγά η εκδήλωση αρχίζει. Όλοι παίρνουν τις θέσεις τους στα τραπέζια που τους έχουν τοποθετήσει. Οι πρώτες κουβέντες δεν αργούν: "Δεν είναι δυνατά το ηχείο;" , "βλέπεις καλά από αυτό το τραπέζι;" , "μα πότε επιτέλους θα αρχίσει;"
Και η εκδήλωση αρχίζει με την επίδειξη μόδας. Τα σχόλια στην αρχή περιορίζονται, καθώς τα βλέμματα στρέφονται στα μοντέλα. Έπειτα η συζήτηση ξαναφουντώνει: "Μα δεν είναι υπερβολικά αδύνατες;" , "σιγά τα σπουδαία ρούχα" , "μα πότε επιτέλους τελειώνει;"
Και ήρθε η ώρα του φαγητού. Η πολυπόθητη για μερικούς στιγμή που καρτερούσαν ώρα. Το πρώτο πιάτο, σολωμός. Η κατά τα άλλα εξοικειωμένη σε τέτοιες πολυτέλειες ελίτ δεν αργεί να σχολιάσει: "Μα γιατί τόσο μεγάλα πιάτα αφού βάζουν μια σταλιά φαΐ; , εγώ όταν κάνω τραπέζι..." και πάει λέγοντας. Φυσικά η συζήτηση μεταφέρεται και σε πιο επίκαιρους προβληματισμούς του τύπου: "Γιατί έβγαλε Αναστασία την κόρη του ο Ρουβάς; " ή "από τότε που πέθανε το γατάκι μου αποφάσισα να μην ξαναπάρω ποτέ ( ενώ στην πραγματικότητα περιγράφει το καινούριο)".Και η συζήτηση συνεχίζεται στους ίδιους ρυθμούς μέχρι το επιδόρπιο.
Και φτάνει η ώρα για τη λαχειοφόρο. Μερικοί αρνούμενοι να αγοράσουν λαχνούς θεωρώντας πως αρκετά συνέβαλαν στην εκδήλωση , παρακολουθούν την τύχη των διπλανών τους. Άλλοι πιο τολμηροί αγοράζουν αρκετούς για να αυξήσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν. Και να που τα δώρα τους πλησίασαν αρκετά αλλά τελικά τίποτα. "Χαμένη υπόθεση μονολογούν φεύγοντας. Τι και αν το πρόγραμμα έλεγε μετά χορό; Ακουμπώντας πάλι τα περήφανα παλτό στους ώμους τους πηγαίνοντας προς την είσοδο ευχόμενοι και του χρόνου.
Και του χρόνου τι; Να μαζευτούμε να παραστήσουμε τους ψευτοκοσμικούς; Μήπως θα περιοδεύσει κιόλας αυτή η παράσταση με τους μίζερους θεατρίνους; Προς τι η ύπαρξη αυτής της ελίτ της οποίας τα μέλη αυτεγκλωβίζονται παραδομένα σε μια φτηνή αναπαράσταση;Ας μαζευτούμε, να πάτε!
