Αναλώνεστε, σπαταλείστε, αφανώς πεθαίνετε και θέλετε και οίκτο;
Κι έπειτα πάλι διαιωνίζεστε κι είστε πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Και πετάτε χαλικάκια πίσω από τον τοίχο της μοναχικής ύπαρξής σας για να βρείτε λίγη παρηγοριά, έτσι ώστε αν δεν σας ακολουθήσει κανείς τουλάχιστον να χετε συντροφιά το ξεθώριασμα του ήχου στο πέρας του χρόνου.
Και όμως σας ακολουθούν κι άλλοι, πετώντας τα δικά τους χαλίκια, παράγοντας τους δικούς τους ήχους κι έτσι ζεσταίνεται το μέσα τους αφού νομίζουν πως ενώνουν τις ψυχές τους. Μα ποτέ δεν ξεπερνούν οι ίδιοι τον τοίχο που χουν μπροστά τους και ας περνά πότε πότε κανα χαλίκι και καμιά κουβέντα στην αντίπερα μεριά.
Και τότε ζητούν τον οίκτο από αυτούς που βρίσκονται πάνω από τον τοίχο και τους κοιτούν αφιλτράριστα. Και τους ζητούν να μη τους φερθούν ως κατώτερους, λες και εκείνοι ξεδιάντροπα δεν ισοπεδώνουν όποιο μυρμήγκι βρεθεί μπροστά στο πόδι τους. Αλλά αν ήξεραν πως μοιάζουν κι εκείνοι έτσι σα μαύρες κουκκίδες μπορεί να μη φέρνονταν έτσι. Μα δεν είναι καιρός για υποθέσεις. Ποτέ δεν πρέπει να ναι.
Ατελέσφορη η ύστερη γνώση μιας παρασιτικής ζωής.
