Ημερολόγιο μοναξιάς (απόσπασμα ταινίας)

Κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο έχω μια συνήθεια,

μπαίνω στο ημερολόγιο και χαζεύω τις εβδομάδες.

Έχω βαφτίσει αυτή τη συνήθειά μου ημερολόγιο μοναξιάς.

Ακούγεται βαρύ αλλά είναι θετικό. Λέω στον εαυτό μου "έφυγε άλλη μια μέρα που ήμουν μόνη, λιγοστεύουν δαύτες κι έρχεται πιο κοντά ο καιρός που θα χω κάποιον". Ίσως να ναι τον Απρίλιο, είναι ωραίος μήνας, ανοιξιάτικος. Ίσως να ναι ο Ιούνιος -βασικά μέχρι αυτόν ορίζω μυστικά στο κεφάλι μου αν και δε μ' αρέσουν οι καλοκαιρινές ιστορίες. Φοβάμαι πως μετά το καλοκαίρι θα ξανασβήνω μέρες απ΄ το ημερολόγιο. Κι έπειτα το πάω με τη χρονιά. Ίσως το 14 να ναι η τελευταία φορά που κάνω αυτή τη σκέψη. Ίσως τότε τελειώσουν τα φύλλα από το ημερολόγιο μοναξιάς. Ξέρω ακούγεται λυπητερό και ίσως με περνάς για καμιά παλαβή κλεισμένη στο μικρόκοσμό της, μα εμένα μου δίνει δύναμη. Σάμπως εσύ δε σκαρφίζεσαι πράγματα να αποφεύγεις τον πόνο;

Βιογραφικό σημείωμα- η ζωή σε 22 πράξεις

Πρώτες τάξεις σχολείου: Πάντα παρέα με περιθωριακούς που ύστερα μετακόμιζαν μακριά κι έφευγαν.

9 χρονών: Γιατί ο κόσμος είναι άδικος και σκληρός; Οι γονείς μου δε μου έμαθαν να πληγώνω και να δαγκώνω. Κλαίω.

Παίρνω 10 αλλά δε διαβάζω. Το απόγευμα χαζεύω μέχρι και τη σκόνη πάνω στο γραφείο τρώγοντας κάθε μέρα σοκολάτα. Το πρωί συμφωνώ ότι το διαγώνισμα ήταν δύσκολο με τα παιδιά που πήραν εξισου 10. Υποκρίνομαι.

10 χρονών δίνω για το πρώτο μου πτυχίο. "Οι γλώσσες είναι το πολυτιμότερο προσόν". Στο σχόλασμα από τη Γαλλική Ακαδημία χαζεύω το απέναντι Ωδείο που βαρέθηκε να με περιμένει και έκλεισε.

Μέχρι σήμερα έχω δώσει 20 εξετάσεις σε 3 ξένες γλώσσες. Αναφέρω το υψηλό επίπεδο στο βιογραφικό μου. Είναι ψέμματα. Δεν μιλώ καμία τόσο καλά. Αντίθετα μιλώ απταίστως τη γλώσσα της σιωπής.

"Δεν της έβαλα 20 επειδή αρνήθηκε να διαβάσει την εργασία της στην τάξη, δε φτάνει να είναι άριστη πρέπει και να συμμετέχει (η καθηγήτρια στη μάνα μου). Έπειτα "ξέχναγα" το τετράδιό μου.

Το λύκειο μοιάζει με ασανσέρ. Αίσθημα αναγκαστικής παραμονής ανάμεσα σε αγνώστους. Παθαίνω κλειστοφοβία. Αρχίζω να γράφω για να την ξορκίσω.

Πανελλαδικές: η νίκη της παραφροσύνης και της απόλυτης απαξίωσης. Η ζωή μου ως ρόλος που ψάχνω πάνω σε ένα άσπρο χαρτί. Περνάω ναι, αλλά όντως έρχονται οι ρόλοι. Αρχίζω το ΘΕΑΤΡΟ!
Η γλώσσα της σιωπής σπάει αλλά μόνο στη σκηνή. Μετά κάθομαι στην ακριανή καρέκλα.

Δεν τσακώνομαι ποτέ. Ξέρω αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Προστατεύω το δίκιο μου κι έτσι. Κρύβω έστω λίγα δάκρυα.

Ναι έχω και προυπηρεσία! Που; Στην υποταγή! Τρομερό το βιογραφκό μου ε;
Θα περιμένω τηλέφωνό σας.
Προφανώς και λέω ψέμματα, ας μην πάρετε ποτέ.

Εγώ σήμερα αγαπώ τόσο πολύ που γέμισαν τα πνευμόνια μου με όλο τον αέρα ενός βουνού.
Μόνο που δεν είδα την ημερομηνία στο πίσω μέρος και άργησα να καταλάβω γιατί έχω δύσπνοια.
Το κατάλαβα όταν το είδα γραπτά. Υψηλό το τίμημα να ξέρεις να διαβάζεις. Το πλήρωσαν που το πλήρωσαν οι δικοί μου στα ιδιωτικά, ας το προσθέσω και αυτό στο βιογραφικό μου.
Επικοινωνώ γραπτά, στείλτε μου μήνυμα.

Έχω και άλλα πεδία να συμπληρώσω:

Ποιος είσαι;
Τι σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς;
Γιατί τρέμουν τα χέρια σου;
Σε ποιον θα λείψεις αν χαθείς;
Σου κόβεται η όρεξη όταν πονάς;
Θα επιστρέψεις όταν φύγεις;
Γιατί δε λες ποτέ αντίο;
Είσαι αυθάδης από μέσα σου;
Είσαι αχάριστος ή μικρός;
Εκτίθεσαι; Μην το απαξιώνεις, έτσι σε θυμούνται.
Θέλεις να σε θυμούνται;

Κοίτα διαβολική σύμπτωση να απαντώνται όλα το ίδιο: Θέλω να με αγαπάνε.

Όταν μένει αλάτι στα δοχεία

Δεν έχω που να ακουμπήσω τη θάλασσα

όλα μου τα δοχεία σπάσαν

και αυτή όλο και θεριεύει και θεριεύει και θεριεύει

και δε λέει να με καταπιεί,

μέχρι το λαρύγγι ανεβαίνει και σιγοβράζει μέχρι εκεί

και ψάχνω τα δοχεία λίγο τα παλιά, λίγο κανα καινούριο,

έστω και κανένα κακορίζικο από αυτά που περισσέψαν.

Γιατί γίναν οι θάλασσες πολλές και χάθηκαν όλα τα δοχεία

κι είναι η εποχή που περνιούνται όλα για σπουδαία..

Εκτός από αυτό που μεινε για μένα,

που το κρατώ στα χέρια αλλά το βλέμμα δε σταματά ακόμα να ψάχνει.

Δε φυτρώνουν άλλα σπουδαιότερα δοχεία σε τούτη τη σκάλα,

πρέπει να το πάρω απόφαση.

Οι λάμψεις από τα πιο πάνω ακόμα σιγοκαίνε τα μάτια μου.

Τότε που τα κράταγα όμως δεν είχα βλέμμα.

Ή έτσι θυμάμαι. 

Ή έτσι γράφουν τούτα τα δοχεία απάνω μ' αυτό το σκόρπιο αλάτι που στέγνωσε στα τοιχώματα.

Κρίμα που δεν ξοδεύεται και αυτό.

Να μη βάζει τόσο φωναχτά μιαν απουσία.

Ανθρώπων φληναφήματα

Και γίναν οι άνθρωποι κουτιά

που ανταλλάσσουν το εγώ τους

και φουντώνει ο καβγάς

ποιος θα πει τα πιο πολλά λόγια

και ποιος θα προσφέρει το καλύτερο θέαμα.

Και όσοι λένε λίγα λογίζονται ακίνδυνοι,

και τα βουητά φουντώνουν σα πυρακτωμένα σίδερα

και κανείς δεν ακούει τίποτα

ίσως λίγο, μόνο λίγο το θόρυβο που παράγει

μέχρι να συγκρουστούν τα εγώ τόσο πολύ

που να απομείνουν μόνο στάχτες.

Αυτές που θα σκουπίζουν μεθαύριο οι σιωπηλοί τραγουδώντας.

Η πόρτα της ποιήσεως

Τιμωρία σκληρή χαρίζει η ποίηση στ' απόστρατα παιδιά της,

φέρνοντας στο νου τους όλον εκείνο τον αναίτιο θρήνο

που πηγάζει από παντού και δεν σπαταλάται με τίποτε.

Τι κι αν οι πνοές είναι σκληρότερες

και τα ουρλιαχτά σπαρακτικότερα από πριν,

εκείνη δεν ανοίγει την πόρτα της με τίποτα.

Ίσα ίσα παραμονεύει από πίσω σιωπηλά

και τρέφεται από του χεριού και της ψυχής την ανημποριά.

Σα να πρέπει να σαι κι ευγνώμων για την κατάρα που σου λαχε,

γιατί ο απόηχος είναι χίλιες φορές πιο στριφνός και ασφυκτικός.

Όταν μάλιστα χάνεις και τη θωράκιση σου γίνεται δυσβάσταχτος.

Και θα ταν έστω λίγο υποφερτό αν συνέθλιβε τους ήχους "απ' έξω".

Μα ούτε αυτό δεν κάνει. 

Και όλα αυτά από τη ζήλια της πως δίνεις αλλού την αγάπη σου. 

Νιώθει βλέπεις χρησιμοποιημένη άμα την εγκαταλείπεις για να δώσεις σε άλλον αγάπη.

Ανασφαλής και ας κατοικεί εντός μου. 

Όσο ανασφαλής και μια γυναίκα που ρίχνει όλη της την αγάπη απάνω σου για να σ' έχει πάντα δικό της. Μόνο που έτσι σε διώχνει γιατί ποιος ν' αντέξει το πολύ;

Κι όμως εγώ τώρα ακούω το χαμόγελό της πίσω από την πόρτα.

Ξέθωρες πνοές

Συντετριμμένο στέμμα εμπρός μου,

αόρατη υπόσχεση που εκρατήθη

τα όνειρα μπορεί να ξεγελούν

αλλά οι εφιάλτες κρατούν το λόγο τους.

Μια πνοή πια βγαίνει από το στόμα μου

και αυτήν ο καθρέφτης μου την επιστρέφει πίσω,

ξέθωρη όπως ακριβώς την έστειλα.

Πάνε οι δυο κι οι τρεις φωνές που ζούσαν εντός μου

Καμιά φορά τις ακούω από μακρυά όταν πλαγιάζω αλλά ως εκεί. 

Δεν πλησιάζουν πια. 

Ετράνεψε πολύ η σιωπή, τόσο που έπνιξε τις φωνές και τις χίμαιρες.

Κι απλώθηκε μια τέτοια ψυχική άπνοια

λες και μεταβιβάστηκε όλη η ζωή στα όνειρα, 

για να αντισταθμίσει το νεκρικό ξύπνημα.

Και άμα χάνονται τα λόγια κι από κει

δεν τα βαφτίζω τελειωμένα,

μέχρις ότου ένα ξύπνημα να ρθει

και μετά να ξυπνήσω με τις γνώριμες πνοές εντός μου.

Παιχνίδια με το χρόνο

Άλλοτε νωχελικά και άλλοτε εσπευσμένα 

σπρώχνω τις μέρες να περνούν

ψάχνοντας εκείνη που κάπως θα ομοιάζει

σε κείνες που ζούνε μέσα στο μυαλό μου.

Και καμιά φορά λαχταρώ τόσο να σπρώξω την ώρα 

που αναπαράγω γύρω μου τις ίδιες ιστορίες.

Η αλλοτινή θεότητα της μνήμης τώρα να πέφτει σε αντιφάσεις.

Κι είναι εκείνες οι στιγμές που το ρολόι αρχίζει να γελά μαζί μου

πιο πολύ από ποτέ.

Τότε που κολλούν οι μέρες στο ημερολόγιο και πέφτουν πολλές μαζί, όταν πια ξεραίνονται σα φθινοπωρινά φύλλα δίχως συναισθηματική υγρασία.

Και τα κομμάτια που πέφτουν δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους, 

ούτε η κατά κόσμον αρίθμηση τα ξεχώριζε άλλωστε.

Και να που με πρόδωσε πάλι η άτιμη η μνήμη!

Σκληρό το παιχνίδι της αξιολόγησης που παίζει.

Φυλακίζει στιγμιαίες λάμψεις και σκοτίζει ότι μέχρι πρότινος φαινόταν σημαντικό.

Καταραμένη εξουσία! Βάναυση! Λυτρωτική;

Όσο λυτρωτικό και το να περνάς από τη γωνία Ισμήνης και Καλαβρύτων...