Εργατοπατέρες του ορθολογισμού χαθείτε από μπροστά μου!
Τα ξέρω τα κηρύγματά σας. Δε θυμάστε; Εγώ είμαι ο πρώτος που τα κορόιδευα.
Μα σαν με δείτε για λίγο να σιωπώ, πλήθος γίνεστε και ξεπαγώνετε ακόμα και οι ακίνητοι, οι μαρμαρωμένοι που κάποτε δεν είχατ’ ούτε βλέμμα.
Εκεί στις πλατείες που σας αρέσει να μαζεύεστε, υψώνετε τα προστάγματα και τις συμβουλές σας και περιμένετε να βρουν το στόχο τους.
Μα που να ξέρατε ότι τα λόγια σας είναι απλός κρότος και τίποτα παραπάνω..
Μια στιγμή κρατάνε και μπορεί να παρασέρνουν μερικά φύλλα στο διάβα τους, όμως τα πουλιά πετούν, σηκώνονται και φεύγουν.
Κι έτσι μένετε μόνοι εσείς και τα κελεύσματά σας, σε μια ρημαγμένη ερημιά, κοιτιέστε αναμετάξυ σας, δήθεν για ανασυγκρότηση. Κι όσο πιο ψηλά πετούν τα πουλιά, τόσο πιο μικροί και τιποτένιοι φαινόσαστε, γι’ αυτό στέκεστε ο ένας κοντά στον άλλο, γιατί μόνοι σας χάνεστε και δε σας αρέσει αυτό. Έχετε ζήσει στην ακινησία και την αφάνεια και τώρα προσπαθείτε να βάλετε άλλους στη θέση σας για να ξεπληρώσετε το χρέος της πνοής.
Γι αυτό καλά μου πουλιά, πετάξτε όσο πιο ψηλά μπορείτε και χαρίστε απλόχερα στις κουκίδες τη μοίρα τους.
