Συντετριμμένο στέμμα εμπρός μου,
αόρατη υπόσχεση που εκρατήθη
τα όνειρα μπορεί να ξεγελούν
αλλά οι εφιάλτες κρατούν το λόγο τους.
Μια πνοή πια βγαίνει από το στόμα μου
και αυτήν ο καθρέφτης μου την επιστρέφει πίσω,
ξέθωρη όπως ακριβώς την έστειλα.
Πάνε οι δυο κι οι τρεις φωνές που ζούσαν εντός μου
Καμιά φορά τις ακούω από μακρυά όταν πλαγιάζω αλλά ως εκεί.
Δεν πλησιάζουν πια.
Ετράνεψε πολύ η σιωπή, τόσο που έπνιξε τις φωνές και τις χίμαιρες.
Κι απλώθηκε μια τέτοια ψυχική άπνοια
λες και μεταβιβάστηκε όλη η ζωή στα όνειρα,
για να αντισταθμίσει το νεκρικό ξύπνημα.
Και άμα χάνονται τα λόγια κι από κει
δεν τα βαφτίζω τελειωμένα,
μέχρις ότου ένα ξύπνημα να ρθει
και μετά να ξυπνήσω με τις γνώριμες πνοές εντός μου.
