Κι είναι παντού όπου κοιτάξεις γύρω σου.Και πιο πολλοί φαντάζουν, όσο ζεις κοντά τους.
Είναι οι συνεχιστές της παρωδίας, οι κήρυκες θανάτου.
Οι δράστες της ολοένα και αυξανόμενης παρακμής, εισπνεόμενοι την αποσύνθεση∙
τα τρωκτικά της σήψης που ροκανίζουν τυφλά ό,τι έχουν γύρω τους, εξασφαλίζοντας μικρές σπιθαμές για να επεκτείνουν το βρωμερό κουτί τους. Και δίνουν τη σκυτάλη στους επόμενους, σε αυτούς που θα τους διαδεχτούν, τους μελλοντικούς ομοίους τους.
Αλλά με τόση παραμονή στο σκοτάδι και έχοντας ποτιστεί με κάθε δηλητήριο, έχουν χάσει παντελώς τις αισθήσεις τους και δεν ξεχωρίζουν τα ανόμοια. Κι όσους δεν κινούνται από νωρίς στους ρυθμούς τους, τους λογίζουν για αδύναμους και επιστρατεύουν κάθε τεχνική εκμαυλισμού. Έργον θεάρεστον το βαφτίζουν οι ίδιοι! Την παθητική προσκόλληση στο όμοιο, το πεπερασμένο, το ανομολόγητα ευτελές.
Σα να ρυθμίζουν σε μια και μόνο χρονική στιγμή τους παλμούς της καρδιάς τους. Και όσες δεν συντονίζονται παραμερίζονται για αδύναμες. Γιατί δεν υπάρχει ούτε σαν υποψία στο μυαλό τους η σκέψη πως μια και μόνη καρδιά, μπορεί να ξεπεράσει και να συνθλίψει με τη δύναμη και την αντοχή της 100 δικές τους. Επικίνδυνη σκέψη άλλωστε. Υποσκάπτει τα θεμέλια του σηψαιμικού συστήματος. Αλλά δεν υπάρχουν λόγια να συνθέσουν ένα κοινό κώδικα ομιλίας. Γιατί η γραμμική λογική που ορίζει τα πράγματα, δεν βρίσκει μπροστά της ούτε την ηχηρή σιωπή, ούτε την αγωνιώδη κραυγή, την προαναγγέλουσα τον θάνατον. Έτσι απομονωμένη από τους «θορύβους» δεν κοιτά αριστερά-δεξιά, ψηλά-χαμηλά (όπου την ορίζει κανείς)∙ μόνο συνεχίζει την πορεία της και τίποτα δεν την εμποδίζει. Άλλωστε η δύναμη που έχει συγκεντρώσει λόγω της συσπείρωσης των τρωκτικών είναι τόσο σαρωτική, που μπορεί να καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμά της, παρά την εξευτελιστικά αργή της ταχύτητα. Και απλά οι μόνες δίοδοι για τους έχοντες προβλήματα συντονισμού, είναι ή να ύπτασαι ή να σέρνεσαι. Και όσο μεγάλη και αν φαίνεται η απόσταση μεταξύ των δύο, δεν διαφέρουν τελικά και τόσο.
