Βιάστηκα να σε θρηνήσω ήλιε μου,
που θα κανα χρόνια να σ' ανταμώσω σαν θα φευγα.
Το χα σίγουρο η ανόητη.
Μα σαν η παγωνιά της μοναξιάς - που ενυπάρχει παρά την παρουσία- μου πάγωσε όλη την ύπαρξη, αδυνατούσα να διαφυλάξω ακέραια τα λογικά μου.
Μεταβίβαζα τον αποχαιρετισμό.
Όχι πως ο δικός σου μου ήταν εύκολος -προς θεού.
Μόνο εγώ ξέρω πόσο πάλεψα με την ιδέα πως θα σε χάσω.
Καημένε μου Δον Κιχώτη πόσο σε πλησίασα∙
σε αδυσώπητους λαβυρίνθους σε ρίχνει το καταραμένο το μυαλό σαν αρχίζει να σε παίζει.
Κι είναι αυτή η εκούσια μεταβίβαση που σε στέλνει βορά, έτοιμη να σε κατασπαράξει το πιο αιμοσταγές θηρίο.
Κι είναι αυτός ο ορισμός της υπεράνθρωπης αγάπης∙
να ταίζεις τον άλλο με χυμούς και αρώματα της σάρκας σου που με τα ίδια σου τα χέρια ξεριζώνεις κομμάτι κομμάτι για να προσφέρεις.
Τι αφελές για πολλούς.
Ποιος ποτέ του διδάχτηκε να αψηφά τα ένστικτα επιβίωσης για κάποιον άλλο;
Αλίμονο σε αυτούς που ξεγελούν πως διδάσκουν τη ζωή, ενώ μας μαθαίνουν τη ζωή τους.
