Άλλοτε νωχελικά και άλλοτε εσπευσμένα
σπρώχνω τις μέρες να περνούν
ψάχνοντας εκείνη που κάπως θα ομοιάζει
σε κείνες που ζούνε μέσα στο μυαλό μου.
Και καμιά φορά λαχταρώ τόσο να σπρώξω την ώρα
που αναπαράγω γύρω μου τις ίδιες ιστορίες.
Η αλλοτινή θεότητα της μνήμης τώρα να πέφτει σε αντιφάσεις.
Κι είναι εκείνες οι στιγμές που το ρολόι αρχίζει να γελά μαζί μου
πιο πολύ από ποτέ.
Τότε που κολλούν οι μέρες στο ημερολόγιο και πέφτουν πολλές μαζί, όταν πια ξεραίνονται σα φθινοπωρινά φύλλα δίχως συναισθηματική υγρασία.
Και τα κομμάτια που πέφτουν δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους,
ούτε η κατά κόσμον αρίθμηση τα ξεχώριζε άλλωστε.
Και να που με πρόδωσε πάλι η άτιμη η μνήμη!
Σκληρό το παιχνίδι της αξιολόγησης που παίζει.
Φυλακίζει στιγμιαίες λάμψεις και σκοτίζει ότι μέχρι πρότινος φαινόταν σημαντικό.
Καταραμένη εξουσία! Βάναυση! Λυτρωτική;
Όσο λυτρωτικό και το να περνάς από τη γωνία Ισμήνης και Καλαβρύτων...
