Κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο έχω μια συνήθεια,
μπαίνω στο ημερολόγιο και χαζεύω τις εβδομάδες.
Έχω βαφτίσει αυτή τη συνήθειά μου ημερολόγιο μοναξιάς.
Ακούγεται βαρύ αλλά είναι θετικό. Λέω στον εαυτό μου "έφυγε άλλη μια μέρα που ήμουν μόνη, λιγοστεύουν δαύτες κι έρχεται πιο κοντά ο καιρός που θα χω κάποιον". Ίσως να ναι τον Απρίλιο, είναι ωραίος μήνας, ανοιξιάτικος. Ίσως να ναι ο Ιούνιος -βασικά μέχρι αυτόν ορίζω μυστικά στο κεφάλι μου αν και δε μ' αρέσουν οι καλοκαιρινές ιστορίες. Φοβάμαι πως μετά το καλοκαίρι θα ξανασβήνω μέρες απ΄ το ημερολόγιο. Κι έπειτα το πάω με τη χρονιά. Ίσως το 14 να ναι η τελευταία φορά που κάνω αυτή τη σκέψη. Ίσως τότε τελειώσουν τα φύλλα από το ημερολόγιο μοναξιάς. Ξέρω ακούγεται λυπητερό και ίσως με περνάς για καμιά παλαβή κλεισμένη στο μικρόκοσμό της, μα εμένα μου δίνει δύναμη. Σάμπως εσύ δε σκαρφίζεσαι πράγματα να αποφεύγεις τον πόνο;
