Να χα λίγη εξουσία να σε εμπόδιζα, αιώνιε κινηματογραφιστή μου, απ’ το να κάνεις τους φόβους μου εικόνες. Μα οι άλλοι σε νιώθουν σημαντικό και σε βαφτίζουν υποσυνείδητο.
Να χα λίγη δύναμη να σε επέκτεινα ησυχαστήριο των παφλασμών μου και κατευναστή της τρικυμίας, μα λίγες σου μόνο ώρες αντιστοιχούν και σε μένα, ω γλυκιέ μου ύπνε.
Να χα το θάρρος να σε άλλαζα τρεμάμενη ψυχή μου, μα πρόλαβες και συνήθισες τις ξένες διδασκαλίες κι έγινες χαρακτήρας μου.
Να χωρούσατε στο κεφάλι μου, μικρές μου λέξεις και να μη με πιέζατε να σας βάλω σε χαρτί. Και όταν τα ποτάμια σας φουσκώναν και ξεχείλιζαν να μην κρυβόσασταν η μια μες την άλλη.
Και ας είχαν κάποιες από σας έναν ήχο, για να ήξερα πότε τελειώνετε και πότε παραιτείστε. Πότε ο οίκτος σας γίνεται τραγούδι και όχι ύπουλος ψίθυρος μες τη νύχτα.
Άραγε θα ονειρευτώ απόψε;
