Η μελαγχολία είναι η αρχή της ευτυχίας μου, γενέτειρα όλων των προσδοκιών μου, μητέρα των σκοπών μου, στήριγμα για το στέμμα μου...Και όταν θα με καταλάβεις θα με κηρύξεις έκπτωτη απ' το ίδιο μου το βασίλειο, με αυτή σου την κατανόηση θα συνθλίψεις το χρυσό μου θρόνο και θα με πετάξεις στα πιο βρώμικα και αηδιαστικά κελιά της πνευματικής ένδειας, γιατί ίδια θα 'μαι μ' όλους αυτούς. Ίσως πάντοτε ήμουν και πάντοτε θα 'μαι. Και το χάρτινο τότε στέμμα μου θα υποκύψει στην αιώνια βροχή κι ίσως και εγώ η ίδια το ξεσκίσω με τα ίδια μου τα χέρια για να επιβιώσω έστω για μια ακόμη μέρα. Γιατί το βάρος του είναι ανελέητο όσο σέρνεται κανείς σ' ένα κατεστραμένο κόσμο και δεν αντέχεται όταν πέφτεις απ' το θρόνο.
Ο θρόνος έχει δύναμη και ο βασιλιάς του την αφήνει έκδηλη μπρος τα μάτια απροετοίμαστων υπάρξεων. Και όμως πολλοί δεν τη βλέπουν, ούτε καν το θρόνο. Ίσως το φως αν μπορούσε να φτάσει στα σφαλιστά τους μάτια να τους έδειχνε αυτή τη δύναμη. Αλλά τι θα ήταν ένας βασιλιάς δίχως τη θλίψη του; Η ακυβερνησία τον λυτρώνει. Είναι δυνατόν; Κι όμως. Κι όλοι αυτοί που ζητούν επίμονα την κατανόηση δεν είναι άξιοι να λέγονται βασιλιάδες. Επιβάλλουν μαρτύρια τα οποία δεν αντέχουν οι ίδιοι και ζουν με μία αποτρόπαιη προσμονή που μόνο αηδία δημιουργεί. Και έπειτα δοξάζονται, δικαιώνονται από μία απόκοσμη δικαιοσύνη. Λες και στο βασίλειο των νεκρών ισχύουν οι ίδιοι ανθρώπινοι νόμοι. Και τότε έκπτωτος από δυο βασίλεια, άξιος της κακόφερνης τύχης σου συντρίβεσαι. Επειδή δεν το κανες απ' την αρχή. Και πάλι τυχερός είσαι. Ίσως κατάλαβες έστω και φευγαλέα τη θέση σου, ίσως είδες το υπέρτατο φως μια και καλή χωρίς την πρώιμη μετάβαση που για σένα φάνταζε λίγη. Δέξου λοιπόν έστω και την τελευταία γένεσή σου με φως και ζήσε γι αυτούς που δεν θα τα καταφέρουν ποτέ.
