Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Περί των αλυσίδων

Ω καταραμένες προσδοκίες..
Φτηνό το ανδρείκελο που την αξία του αποστρέφεται.
Φορτωμένο με βρωμερές συνήθειες,
για την εξυπηρέτηση των ακούσιων υποσχέσεών του.
Φέρει την τύφλωση του συστήματος και ολημερίς ψεύδεται.
Φωνάζει τη λέξη ελευθερία τόσο που η φωνή του να γίνεται αποτρόπαια και να ξεχνά την αλυσίδα που σφίγγει το λαιμό του και καλείται να προεκτείνει.
Ξορκίζει τον οίκτο των πολλών συχτιρίζοντάς τους για ανημποριά- έτσι κερδίζεται η προέκταση.
Και αν αντιληφθεί πως η μορφή του τους ομοιάζει, κάνει ό,τι μπορεί για να την καταστρέψει.
Κατακερματίζοντας την ελαττωματική του υπόσταση- καλύτερα βρωμερός παρά οικείος.
Και τυφλός ακόμη και για πάντα, τερματίζει τη δικιά του κούρσα νωρίς αφήνοντας παρακαταθήκη την ξεσκισμένη απ' τις πολλές συγκρούσεις σάρκα του και το αίμα που χύνεται τριγύρω, τόσο καυστικό κατατρώει τη στενή αλυσίδα μια για πάντα.