Μνήμες

Ποιος το περίμενε να γράφω τέτοια μέρα; Υποτίθεται την περίμενα αυτή τη στιγμή, αλλά τώρα τίποτα. Άυπνη και κουρασμένη, και όμως παραμένω άγρυπνος φρουρός. Τι με ταράζει και δεν μπορώ να νιώσω εκείνη την επίπεδη ηρεμία της ψυχής μου που τόσο λαχταρώ; Και όμως, ακόμα και για μένα μοιάζω ήρεμη. Πρωτοφανές! Δεν το περίμενα η ψυχή μου να αναζητά τους λαβυρίνθους στους οποίους περιπλέκομαι και ψάχνω απεγνωσμένα διέξοδο. Αφού με τσακίζουν κάθε φορά γιατί αισθάνομαι μόνη χωρίς αυτούς;
Αληθινά αναρωτιέμαι...Τι μου προσφέρουν που δεν μπορώ στην "απόλυτη διαύγεια" να δω και να νιώσω;
Νόμιζα πως όταν σταματήσουν αυτές οι φρενιτιώδεις αναζητήσεις θα ηρεμούσα. Και όμως δεν ηρεμώ. Περισσότερο πλήττω. Φοβάμαι τις καινούριες αλήθειες που ανακαλύπτω, αλλά χωρίς αυτές δεν ζω. Αληθινά πλήττω χωρίς αυτές και το χειρότερο, ξεχνάω. Ο φόβος της αλήθειας με κάνει να ξεχνώ τη δύναμη που έχω χάρη σε αυτήν. Με καθιστά ένα ρακένδυτο ανδρείκελο, όμοιο με τα εκατομμύρια που ζουν ανάμεσά μας. Κι όμως μερικές φορές θα 'θελα να μουν αληθινά ένα τέτοιο. Δίχως παιχνίδια αναζήτησης με νικητές και χαμένους Και άλλες φορές σιχαίνομαι και την ίδια τη σκέψη του πράγματος αυτού.
Μάλλον θαμπώθηκα από την ικανότητα να ακροβατώ από το ένα μέρος στο άλλο και ξέχασα την αρχική μου θέση. Μάλλον πρέπει να μάθω να θυμάμαι...

Αποστάσεις

Πάντα θα αναρωτιέμαι. Είναι για καλό ή όχι; Πώς γίνεται οι φίλοι που υποτίθεται είναι για να σε στηρίζουν να εντοπίζουν πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή για να σε ρίχνουν από το σκοινί στο οποίο με κίνδυνο ακροβατείς; Δε σε έφεραν αυτοί εκεί, αλλά εκείνοι σε έριξαν. Πόσο ψηλά ήταν αυτό το σκοινί και πως φτάνω πάντα μόνη εκεί; Δεν ξέρω τι βαρέθηκα περισσότερο, τη διαδρομή του να ανέβεις ή την πτώση; Και τα δυο φθείρουν. Πόσες φορές μπορεί να πεθάνει κανείς; Και πως μπορείς να ζεις ξέροντας πως αυτό ξανάρχεται; Πνίγομαι, πνίγομαι. Δεν ακούγομαι. Η φωνή χάνεται στην καθημερινή φασαρία των ανθρώπων. Μάταιη φασαρία. Ίσως και μάταιη πτώση. Πάντα σε ένα τραβηγμένο σκοινί ' άλλοτε με σιγουριά περπατώ και με κλειστά μάτια και άλλοτε αρκεί μια αναπνοή για να πέσω. Βαρέθηκα να πέφτω. Και τι με αυτό; Αν το συνειδητοποιήσω θα αλλάξει; Αν απομακρυνθώ θα αλλάξει; Δύσκολο να κρατάς τη σωστή απόσταση. Όπως καίγεσαι κοντά στη φωτιά ή στον ήλιο, έτσι καίγεσαι και κοντά σε αυτούς. Δύσκολες αποστάσεις. Παίζεις με τον κίνδυνο, όταν τους πλησιάζεις. Αλλά και όταν απομακρύνεσαι. Ποια απόσταση είναι η καλύτερη;

Δύσκολες οι αποστάσεις...