Μνήμες

Ποιος το περίμενε να γράφω τέτοια μέρα; Υποτίθεται την περίμενα αυτή τη στιγμή, αλλά τώρα τίποτα. Άυπνη και κουρασμένη, και όμως παραμένω άγρυπνος φρουρός. Τι με ταράζει και δεν μπορώ να νιώσω εκείνη την επίπεδη ηρεμία της ψυχής μου που τόσο λαχταρώ; Και όμως, ακόμα και για μένα μοιάζω ήρεμη. Πρωτοφανές! Δεν το περίμενα η ψυχή μου να αναζητά τους λαβυρίνθους στους οποίους περιπλέκομαι και ψάχνω απεγνωσμένα διέξοδο. Αφού με τσακίζουν κάθε φορά γιατί αισθάνομαι μόνη χωρίς αυτούς;
Αληθινά αναρωτιέμαι...Τι μου προσφέρουν που δεν μπορώ στην "απόλυτη διαύγεια" να δω και να νιώσω;
Νόμιζα πως όταν σταματήσουν αυτές οι φρενιτιώδεις αναζητήσεις θα ηρεμούσα. Και όμως δεν ηρεμώ. Περισσότερο πλήττω. Φοβάμαι τις καινούριες αλήθειες που ανακαλύπτω, αλλά χωρίς αυτές δεν ζω. Αληθινά πλήττω χωρίς αυτές και το χειρότερο, ξεχνάω. Ο φόβος της αλήθειας με κάνει να ξεχνώ τη δύναμη που έχω χάρη σε αυτήν. Με καθιστά ένα ρακένδυτο ανδρείκελο, όμοιο με τα εκατομμύρια που ζουν ανάμεσά μας. Κι όμως μερικές φορές θα 'θελα να μουν αληθινά ένα τέτοιο. Δίχως παιχνίδια αναζήτησης με νικητές και χαμένους Και άλλες φορές σιχαίνομαι και την ίδια τη σκέψη του πράγματος αυτού.
Μάλλον θαμπώθηκα από την ικανότητα να ακροβατώ από το ένα μέρος στο άλλο και ξέχασα την αρχική μου θέση. Μάλλον πρέπει να μάθω να θυμάμαι...