Τιμωρία σκληρή χαρίζει η ποίηση στ' απόστρατα παιδιά της,
φέρνοντας στο νου τους όλον εκείνο τον αναίτιο θρήνο
που πηγάζει από παντού και δεν σπαταλάται με τίποτε.
Τι κι αν οι πνοές είναι σκληρότερες
και τα ουρλιαχτά σπαρακτικότερα από πριν,
εκείνη δεν ανοίγει την πόρτα της με τίποτα.
Ίσα ίσα παραμονεύει από πίσω σιωπηλά
και τρέφεται από του χεριού και της ψυχής την ανημποριά.
Σα να πρέπει να σαι κι ευγνώμων για την κατάρα που σου λαχε,
γιατί ο απόηχος είναι χίλιες φορές πιο στριφνός και ασφυκτικός.
Όταν μάλιστα χάνεις και τη θωράκιση σου γίνεται δυσβάσταχτος.
Και θα ταν έστω λίγο υποφερτό αν συνέθλιβε τους ήχους "απ' έξω".
Μα ούτε αυτό δεν κάνει.
Και όλα αυτά από τη ζήλια της πως δίνεις αλλού την αγάπη σου.
Νιώθει βλέπεις χρησιμοποιημένη άμα την εγκαταλείπεις για να δώσεις σε άλλον αγάπη.
Ανασφαλής και ας κατοικεί εντός μου.
Όσο ανασφαλής και μια γυναίκα που ρίχνει όλη της την αγάπη απάνω σου για να σ' έχει πάντα δικό της. Μόνο που έτσι σε διώχνει γιατί ποιος ν' αντέξει το πολύ;
Κι όμως εγώ τώρα ακούω το χαμόγελό της πίσω από την πόρτα.
