Άναψε τα μεγάλα φώτα, που φωτίζουν μόνο το κέντρο της σκηνής.
Έστησε τα έπιπλα και ντύθηκε.
Τα λόγια τα ξερε απ’ έξω και ανακατωτά, και τα δικά του και τα δικά της∙ τα ύφαινε μόνη της όλον αυτό τον καιρό.
Δεν ήξερε ποια απ’ όλα θα επέλεγε αλλά τα χε προβάρει όλα τόσες φορές...
Άσκοπα βέβαια.
Ήταν πιότερο μουγγή παρά φιμωμένη.
Και έκατσε στο κέντρο και περίμενε, και το κερί έλιωνε και οι ώρες πέρναγαν.
Ώσπου νύχτωσε τόσο βαθιά- όπως χτες και προχτές.
Κι εκείνη σηκώθηκε, έσβησε τα φώτα κι έφυγε.
Γιατί αυτός δε γνωρίζει αυτές τις πρόβες.
Τις δοκιμές του άλγους που σκηνοθετούσε κάθε βράδυ.
Και γύρισε σπίτι, να νανουρίσει τους λυγμούς της που κοιμούνται κάθε βράδυ στο μαξιλάρι της.
Και εκείνος δεν θα ρθει.
