Γιατί μπλέκομαι στις τιμές των ανθρώπων; Αφού ξέρω μέχρι που φτάνουν τα όριά μου. Τους ξέρω. Ξέρω πως κρίνουν, πως φέρονται, πως είναι. Αλλά σε πόσα μπορείς να μένεις βουβός, μετέωρος, άφθαρτος; Η αδιαφορία και η ματαιότητα καραδοκούν έξω από την πόρτα. Αναγκάζεσαι να καταπιαστείς για να μη λογίζεσαι ξένος. Γιατί μερικές φορές δεν θέλεις να σαι. Γιατί σου στερείται όμως το μόνο πράγμα που ποθείς; Και αν το δεχτείς μετά σου στερείται και το αντικατάστατό του. Δε μπορείς όμως να μη το δεχτείς. Η πορεία είναι όμοια. Και το χειρότερο είναι ότι τη δέχτηκα. Δε δέχτηκα όμως να χάσω τα μάτια από πάνω μου. Δε το πρόβλεψα ότι θα γίνει. Και τώρα στέκω μετέωρη, ενεά και παρατηρώ την αντικατάσταση του ίδιου μου του εαυτού! Δε ζήτησα εγώ αντικατάσταση, συμπαράσταση ζήτησα κι ίσως αυτό να ναι το λάθος μου. Τα όρια είναι λεπτά για αυτούς που δε διαχωρίζουν τις ανθρώπινες αποστάσεις. Αλλά τώρα πια τι; Έγινα η ρέπλικα του ίδιου μου του εαυτού και δε μπορώ να ξεφύγω! Και τα μάτια δε στρέφονται ούτε καν στο σωστό αντίγραφο. Και δε θα μ' ένοιαζε αν δε μ' άρεσε αυτό που είμαι, αλλά τώρα τι; Πρέπει να εφεύρω το καινούριο εγώ; Γιατί; Εγώ επέλεξα να χάσω το πρώτο; Δεν ξέρω ποιες κουβέντες έχουν νόημα να γίνονται στους ανθρώπους αλλά δεν θέλω να εγκαταλείψω αυτό για το οποίο έστω και τυχαία ονειρεύτηκα. Και δεν μπορώ. Ούτε όμως να επιδοθώ σε μια φτηνή αναπαράσταση μπορώ. Τι θα χάσω αν διεκδικήσω πίσω το εγώ μου, τον παραστάτη ή τον αντικαταστάτη; Αν και ξέρω να χάνω δε γεννήθηκα γι' αυτό..
