Συνήθως γράφουμε γιατί πονάμε. Αναζητούμε μια διέξοδο μέσα από τη γραφή και ας ξέρουμε καλά πόσο λίγο διαρκεί το όπιο της γραφής. Γράφουμε, γράφουμε, γράφουμε...
Μέχρι πότε; Μέχρι μια υποτιθέμενη λύτρωση, που θα δικαιώσει τη δυσκολία στην οποία βρισκόμαστε κάθε φορά πριν ακουμπήσουμε το μολύβι στο χαρτί;
Άραγε έχουν νόημα όλα αυτά που γράφουμε, ή μήπως είναι ο μόνος τρόπος αντίστασης των λιγότερο προικισμένων στην έκφραση του πόνου; Όσοι δηλαδή δε μπορούν να πιάσουν ένα πινέλο ή μια κιθάρα και να μετατρέψουν σε τέχνη τον πόνο τους, πιάνουν ένα μολύβι. Είναι όμως αυτό τέχνη; Το να θαυμάζονται οι δύσκολες στιγμές σου από ένα κοινό "ανίκανο" να νιώσει την ύψιστη οδύνη, στην οποία έχεις περιέλθει;
Εντάξει, μερικοί μπορούν να σε νιώσουν. Ίσως αυτοί που βρέθηκαν όπως και συ αντιμέτωποι με το χαρτί... Έχουν όμως το δικαίωμα να "ενοχλούν" με τη θλίψη τους όσους τους διαβάζουν; -γιατί κάτι το οποίο δεν αντιλαμβανόμαστε για να το δικαιολογήσουμε και μας προκαλεί δυσφορία, είναι ενόχληση . Αντ ' αυτού όμως μερικοί όχι μόνο δεν το αντιλαμβάνονται με αυτό τον τρόπο αλλά αντίθετα το εξυμνούν ως κάτι το περίφημο!
Ίσως να υπάρχει σύμπνοια σε αυτές τις απόψεις. Η ιδιαίτερη εκείνη στιγμή που σε κάνει να πιάνεις το χαρτί αντί να σηκώνεσαι να φεύγεις κλαίγοντας και αναζητώντας λίγη παρηγοριά σε εξωτερικούς παράγοντες, είναι όντως περίφημη. Κι ίσως δεν έχει σημασία αν θα κάνεις τους αναγνώστες να έρθουν στη θέση σου , αρκεί διαβάζοντας τη σελίδα σου να έχουν κρατήσει κάτι από εσένα που θα προστεθεί στην προσωπικότητά τους.
Μέχρι πότε; Μέχρι μια υποτιθέμενη λύτρωση, που θα δικαιώσει τη δυσκολία στην οποία βρισκόμαστε κάθε φορά πριν ακουμπήσουμε το μολύβι στο χαρτί;
Άραγε έχουν νόημα όλα αυτά που γράφουμε, ή μήπως είναι ο μόνος τρόπος αντίστασης των λιγότερο προικισμένων στην έκφραση του πόνου; Όσοι δηλαδή δε μπορούν να πιάσουν ένα πινέλο ή μια κιθάρα και να μετατρέψουν σε τέχνη τον πόνο τους, πιάνουν ένα μολύβι. Είναι όμως αυτό τέχνη; Το να θαυμάζονται οι δύσκολες στιγμές σου από ένα κοινό "ανίκανο" να νιώσει την ύψιστη οδύνη, στην οποία έχεις περιέλθει;
Εντάξει, μερικοί μπορούν να σε νιώσουν. Ίσως αυτοί που βρέθηκαν όπως και συ αντιμέτωποι με το χαρτί... Έχουν όμως το δικαίωμα να "ενοχλούν" με τη θλίψη τους όσους τους διαβάζουν; -γιατί κάτι το οποίο δεν αντιλαμβανόμαστε για να το δικαιολογήσουμε και μας προκαλεί δυσφορία, είναι ενόχληση . Αντ ' αυτού όμως μερικοί όχι μόνο δεν το αντιλαμβάνονται με αυτό τον τρόπο αλλά αντίθετα το εξυμνούν ως κάτι το περίφημο!
Ίσως να υπάρχει σύμπνοια σε αυτές τις απόψεις. Η ιδιαίτερη εκείνη στιγμή που σε κάνει να πιάνεις το χαρτί αντί να σηκώνεσαι να φεύγεις κλαίγοντας και αναζητώντας λίγη παρηγοριά σε εξωτερικούς παράγοντες, είναι όντως περίφημη. Κι ίσως δεν έχει σημασία αν θα κάνεις τους αναγνώστες να έρθουν στη θέση σου , αρκεί διαβάζοντας τη σελίδα σου να έχουν κρατήσει κάτι από εσένα που θα προστεθεί στην προσωπικότητά τους.
Συνήθως γράφουμε μικρή μου γιατί χρειαζόμαστε την έκφραση σκέψεων και συναισθημάτων μας ως εργαλείο αυτοθεραπείας. Αν μας πληρώνουν και γι' αυτό, ακόμα καλύτερα! Τον πόνο δεν γίνεται να τον κάνουμε "σημαία γραφής", αλλά αν μας ανακουφίζει να κλάψουμε και να αναζητήσουμε παρηγοριά στο οικείο περιβάλλον (ανθρώπους, ζώα) για να εκφράσουμε με λόγια τον πόνο είναι εξίσου θεραπευτικό... Αν πάλι αναζητούμε την διέξοδο μέσα από τη γραφή είναι και αυτό μια κάποια λύσις κατά τον Καβάφη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι όμως τέχνη να εκφράζεις τις δύσκολες στιγμές σου στο χαρτί και μερικοί να μπορούν να σε νιώσουν...
Σε νιώθω μικρή μου. Συνέχισε τις προικισμένες σου προσπάθειες. Οσο για τις απαντήσεις, μόνον εσύ μπορείς να τις δώσεις (για τον ευατό σου). Για τους άλλους μην νοιάζεσαι, γιατί εγκλωβίζεσαι.
Καλή και δημιουργική συνέχεια!
Μαρία Μιχαήλ
διαβάζοντας τη σελίδα σου να έχουν κρατήσει κάτι από εσένα που θα προστεθεί στην προσωπικότητά τους.
Η τέχνη είναι έκφραση συναισθημάτων. Τώρα, ο πόνος και ο οδυρμός πουλάει περισσότερο από την χαρά και την αγάπη επειδή υπάρχει σε πολύ μεγάλη αφθονία τριγύρω μας.Μπορεί φυσικά ο αναγνώστης σου έτσινα ταυτιστεί καλύτερα. το γεγονός πως δεν έχει περιπέσει στους ίδιους προβληματισμούς παλιότερα δεν τον καθιστά ανίκανο να σε νοιώσει ή να ανιληφθεί τα αίτια σου. Τους καθιστά ίσως λίγο πνευματικά οκνηρότερους (αλλά πάλι όχι πάντα), ή απλά αναλωμένους σε άλλα πράγματα, ανάλογα με τισ προτεραιότητες τους.Όπως κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς τη γλώσσα ενός πινέλου ή μιας νότας, έτσι και το μελάνι και η πένα μιλάνε αλλιώς στον καθένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚλείνωντας, αν ο αναγνώστης δεν συλλογιστεί ή προβληματιστεί από το κείμενο σου και απο τις σκέψεις που εκφράζουν την ψυχή σου, τότε να χαίρεσαι που δεν σε καταλαβαίνει γιατί πολλές φορές δεν αξίζει και τον κόπο.
Διονύσης Π.Μ.