Συν ένα

Ατύχησαν τα λόγια μου∙
οι λέξεις μου πνιγήκαν.
Βουτήχτηκαν σε θάλασσες πληθωρισμού,
κει που οι λέξεις πια πεταχτήκαν
καθώς πλήθος έγιναν.
Κι έτσι τα λόγια μου πια δεν ακούγονται, 
γιατί τα καλύπτει ο θόρυβος των γύρω φωνών.
Ατύχησα να μαι στην εποχή του συν ένα.
Ακόμη μια φωνή στις πολλές.
Ακόμη ένας ανασφαλής γραφιάς ανάμεσα στους πολλούς.
Ακόμη ένας άτολμος ηθοποιός ανάμεσα στους θεατρίνους.
Ακόμα ένας μουγγός μεταξύ των φιμωμένων.
Ένας αναγνώστης των πολλών∙ που δεν είχαν προλάβει να γίνουν τόσοι.
Και τώρα πια γράφω από συνήθεια. 
Μπας και ακούσω εγώ αυτό που κρύβεται από τη σκέψη.
Μπας και το φυλακίσω όπως κάποτε, που κανείς δε μ’ άκουγε.
Τότε που κανείς δεν είχε φανερώσει την μπροστινή μεριά από το γυάλινο κουτί μου.
Τώρα όσοι περνούν από κει, απλά προσπερνούν με το κεφάλι σκυφτό, μουρμουρίζοντας ο καθένας τα δικά του λόγια.
Και το μόνο που περιμένω είναι να μπορέσω να ξανασκεπάσω το κουτί μου, να μην το βλέπει κανείς.
Μπας και καταφέρω έστω και τον εαυτό μου, με δαύτες τις λέξεις που εκτοξεύονται και ίπτανται, να ζεστάνω.